الخط الأمامي✪ 
افتتاحية العدد 75 من جريدة الخط الأمامي آذار 2024
تدخل الحرب الهمجية الصهيونية على الشعب الفلسطيني شهرها الخامس، ورغم هول عمليات التدمير والإبادة بحق الفلسطينيين في غزة، التي تفوقت فيها الدولة الصهيونية بجرائمها على أبشع الجرائم التي شهدها العصر الحديث، ما تزال مقاومة الشعب الفلسطيني، وبالأخص في غزة قوية وراسخة، تلحق بجيش الاحتلال العنصري أقسى الخسائر في صفوفه لم يعرفها من قبل حتى في حروبه مع جيوش الأنظمة العربية.
وهزت بقوة من عقيدة تفوقه وحصانته التي حرصت عليها الدولة الصهيونية منذ تأسيسها وكسرت شوكتها وعجرفتها. وما وحشية الاحتلال الصهيوني، بمجازره الابادية بحق المدنيين إلا محاولة منه لمحو هذه الصدمة التى تعرّض لها، والتي جعلت من قدرته على الاستمرار في الوجود نفسه موضع شك، وأن إمكانية زواله هي إمكانية واقعية.
تقوم الدولة الصهيونية بهذه المجازر الرهيبة بحق الشعب الفلسطيني بدعم إمبريالي صريح، عسكري واقتصادي وإعلامي ودبلوماسي، لم يعد تأكيده يحتاج إلى المحاججة. وأصبح واضحاً أن مقاومة هذا الوحش العنصري والثكنة الأمامية للإمبريالية تعني الاصطدام المباشر بالدول الإمبريالية الكبرى الغربية وفي مقدمتها الولايات المتحدة. لكن هذه الحرب الهمجية فضحت بالملموس، أيضا، تخاذل الأنظمة العربية وخيانتها للشعب الفلسطيني وترتب تعاونها مع الدولة الصهيونية، بل ومساندة بعضها للحرب الصهيونية علناً وبكل وقاحة. يضاف لها، وهو أمر معروف، أن سلطة أبو مازن ليست سوى شكل مقزز لسلطة عميلة للاحتلال وعدو لشعبها. لذلك فإنّ تحرير فلسطين يعني مواجهة هذه الكتلة من الأعداء، وهو ما يطرح نقاش قديم – جديد عن الاستراتيجية اللازمة لتحقيق ذلك.
ليس مستغرباً أنّ استطلاعات الرأي داخل الدولة الاستيطانية تشير إلى وجود أغلبية ساحقة لصالح استمرار حرب الإبادة بحق الشعب الفلسطيني، فالدولة الصهيونية يسودها مركّب هجين من المستوطنين و المهووسين دينياً والعنصريين. لذلك ولأسباب أخرى عديدة، لا مكان واقعياَ لحل الدولتين.
في حين أنه ما يدعو إلى التساؤل، ويحتاج إلى تفسير هو الغياب الملحوظ أو ضعف النشاط التضامني للجماهير في البلدان العربية مع الشعب الفلسطيني، ولا سيما إن قارناه بالاحتجاجات الجماهيرية الواسعة المتضامنة مع الشعب الفلسطيني في العالم ، وبالأخص في المتروبولات الإمبريالية نفسها. لا شك بأن خروج الجماهير العربية محطمة، بعد أكثر من عقد من ثورات هزمت بالنار والحديد والدم وأُنهكت خلالها، تلتها انتصار للثورة المضادة التي تتوجت بإعادة بناء أنظمة مستبدة أمنية وقمعية. ما يمكن أن يُضاف إلى ذلك أنّ سبباً جوهرياً كان غيابه هو أحد الأسباب الرئيسية لهزائم الثورات؛ ما يزال غائباً، ويفسر ضعف الحراك الجماهيري اليوم هو غياب الحزب العمالي الثوري والجماهيري.
كذلك شاعت عند بعض الأقسام الإصلاحية منها والعصبوية من اليسار اطروحتين لتبرير عدم أو فتور تضامنهم مع مقاومة الشعب الفلسطيني.
الأولى، تدّعي أن عملية طوفان الأقصى التي هزت الدولة الصهيونية من اعماقها تخدم إيران، وأنّ الفصائل الأساسية التي تقاوم المحتل العنصري هي إسلامية الطابع. هذه الحجة الخرقاء، لا تصمد أمام الوقائع. فسقوط أي نظام في دولة ما قد يعني أنه قد يكون في صالح نظام دولة أخرى بالحسابات الجيو استراتيجية الكبرى. ولكن هذا لا يعني تبرير خنوع الشعوب للاحتلال والاستبداد. كما أننا نتحدث في الحالة الفلسطينية عن مقاومة شعبية جماهيرية وليس عن مجموعات مسلحة معزولة عن الناس. فهي ليست مجموعات مسلحة مرتزقة لهذه الدولة أو تلك. إنها مقاومة شعب بأكمله، في غزة أساساً وايضاً في الضفة، في وجه مغتصب فاجر. والسمة الإسلامية لاهم فصائل المقاومة لا تلغي أن فصائل أخرى تابعة للجبهة الشعبية وغيرها تشارك في هذه الملحمة.
كما أن تجارب التاريخ تثبت في مثل هذه الحالات أنها لم تمنع التضامن مع الثورة الجزائرية أو مع المقاومة العراقية ضد المحتل بعد الغزو الأنجلو أمريكي للعراق عام 2003. والأمثلة كثيرة. لسنا نحن من نختار القيادات السياسية للشعوب. وليس قصور اليسار عن لعب دوره في قيادة المقاومة مبررات لافقاد مقاومة الشعوب ضد المحتل شرعيتها. موقف اليسار الثوري هو الوقوف مع كفاح الشعوب التحرري. حتى يكون له صدقية ووجود لدى الجماهير ليكون قادراً على جذبها اليه.
ما هو أكيد، رغم ذلك، أنّ البديل الاشتراكي الحقيقي هو الذي يحمل حقاً وفعلا تحريراً شاملاً للبشرية.
الأطروحة الثانية أكثر تهافتاً من الأولى، حيث أنها تقول، أن طوفان الأقصى، أي العمل المقاوم، سيؤدي الى ردة فعل وحشية ونكبة ثانية للشعب الفلسطيني. هذا يعني أنه كان يجب عدم القيام بثورة ضد المستبد لأن نتيجتها قد تكون حمام دم. وهكذا حجة تنطبق على كل الثورات في التاريخ. مثلاً حديثا يمكن تطبيق ذلك في سوريا ومصر. لأن أي احتجاج قد يؤدي إلى ردة فعل عنيفة من الحكومات والسلطات وبالأخص العنصرية والاستبدادية. فهذه الاطروحة، التي يرفعها غالباً مثقفين معزولين، تحمل دعوة إصلاحية مقيتة. فأغلب الإصلاحات في تاريخ الشعوب احتاجت إلى ثورات.
ما هو واضح اليوم، أنّ كفاح الشعوب في مواجهة أنظمة الاحتلال والاستغلال والاستبداد لا يمكن النظر إليها في نطاق حدود كل بلد، بل في سياق إقليمي وعالمي.
تحرر الشعب الفلسطيني وشعوب منطقتنا، يحتاج إلى ترابط النضالات على الصعيدين الإقليمي والأممي. وعلى هذا الدرب؛ نحتاج الى مراكمة الانتصارات الجزئية للجماهير وبناء الأداة الأساسية لانتصار الثورة في كل بلد : الحزب العمالي الثوري الجماهيري.
تيار اليسار الثوري في سوريا
آذار _ 2024
English
Palestine : from the river to the Sea, one secular democratic state
Editorial of the 75th issue of the front line newspaper, March 2024
The barbaric Zionist war against the Palestinian people is entering its fifth month, and despite the horror of the destruction and extermination operations against the Palestinians in Gaza, in which the Zionist state surpassed the most heinous crimes witnessed in modern times, the resistance of the Palestinian people, especially in Gaza, is still strong and entrenched, inflicting on the racist occupation army the heaviest losses in its ranks that it has not known before even in its wars with the armies of the Arab regimes. It strongly shook the doctrine of its superiority and immunity, which the Zionist state has been keen on since its foundation, and broke its thorn and arrogance. The brutality of the Zionist occupation, with its genocidal massacre of civilians, is only an attempt by it to erase this trauma to which it was subjected, which made its ability to continue to exist itself questionable, and that the possibility of its demise is a realistic possibility.
The Zionist state is carrying out these terrible massacres against the Palestinian people with explicit imperialist military, economic, media and diplomatic support, the confirmation of which no longer needs to be argued. It became clear that resistance to this racist monster and the outpost of imperialism meant a direct collision with the Great Western imperialist countries, foremost of which was the United States. But this barbaric war has also exposed in concrete terms the failure of the Arab regimes and their betrayal of the Palestinian people and their cooperation with the Zionist state, and even the support of some of them for the Zionist war openly and brazenly. It is added to her, which is well known, that the authority of Abu Mazen is nothing but a disgusting form of a power agent of the occupation and an enemy of its people. Therefore, the liberation of Palestine means confronting this mass of enemies, which raises an old – new debate about the strategy necessary to achieve this.
It is not surprising that opinion polls within the settlement state indicate that there is an overwhelming majority in favor of continuing the war of extermination against the Palestinian people, as the Zionist state is dominated by a hybrid compound of settlers, religious maniacs and racists. Therefore, and for many other reasons, there is no realistic place for a two-state solution.
However, what is questionable and needs to be explained is the noticeable absence or weakness of the solidarity activity of the masses in the Arab countries with the Palestinian people, especially if we compare it with the large-scale mass protests in solidarity with the Palestinian people in the world, especially in the imperialist metropolises themselves. There is no doubt that the exit of the Arab masses is broken, after more than a decade of revolutions defeated by fire, iron and blood and exhausted during them, followed by the victory of the counter-revolution, which culminated in the reconstruction of security and repressive authoritarian regimes. What can be added to this is that one of the main reasons for the defeats of the revolutions was its absence; it is still absent, and the absence of the revolutionary and mass Workers ‘ Party explains the weakness of the mass movement today.
Also, some reformist sections, including the sectarians from the left, have two theses to justify the lack or lack of solidarity with the resistance of the Palestinian people.
First, it claims that the Al-Aqsa flood operation, which shook the Zionist state from its depths, serves Iran, and that the main factions resisting the racist occupier are Islamic in nature. This clumsy argument, does not stand up to the facts. The fall of a system in one state may mean that it may be in favor of the system of another state with large geostrategic calculations. But this does not mean justifying the submission of peoples to occupation and tyranny. Also, in the Palestinian case, we are talking about mass popular resistance and not about armed groups isolated from the people. They are not mercenary armed groups of this or that state. It is the resistance of an entire people, mainly in Gaza and also in the West Bank, in the face of a depraved rapist. The Islamic character of the most important resistance factions does not negate the fact that other factions of the Popular Front and others are participating in this saga.
The experiences of history also prove in such cases that they did not prevent solidarity with the Algerian revolution or with the Iraqi resistance against the occupier after the Anglo-American invasion of Iraq in 2003. Examples abound. It is not we who choose the political leaders of the Peoples. The failure of the left to play its role in leading the resistance is not an excuse for the people’s resistance against the occupier to lose its legitimacy. The position of the Revolutionary Left is to stand with the people’s liberation struggle. So that he has credibility and presence with the masses to be able to attract them to him.
What is certain, however, is that the real socialist alternative is the one that really and truly carries a comprehensive liberation of mankind.
The second thesis is more frivolous than the first, as it says that the flood of Al-Aqsa, that is, the act of resistance, will lead to a brutal reaction and a second Nakba for the Palestinian people. This means that a revolution against the autocrat should not have been carried out because its result could have been a bloodbath. And so the argument applies to all revolutions in history. For example, recently this can be applied in Syria and Egypt. Because any protest may lead to a violent reaction from governments and authorities, especially racist and authoritarian. This thesis, often put forward by isolated intellectuals, carries a distasteful call for reform. Most of the reforms in the history of peoples needed revolutions.
What is clear today is that the struggle of peoples in the face of regimes of occupation, exploitation and tyranny cannot be viewed within the borders of each country, but in a regional and global context.
The liberation of the Palestinian people and the peoples of our region requires the interconnection of struggles at the regional and international levels. On this path, we need to accumulate the partial victories of the masses and build up the basic instrument for the victory of the revolution in every country : the mass Revolutionary Workers ‘ Party.
The Revolutionary Left movement in Syria
March _ 2024
Kurdish
Filistîn: ji çem heta deryayê, dewletek demokratîk a laîk
Edîtoriya hejmara 75-an a rojnameya eniya pêşîn, Adar 2024
Şerê hovane yê siyonîstan li dijî gelê Filistînê dikeve meha xwe ya pêncemîn û tevî tirsa operasyonên wêrankirin û tunekirinê yên li dijî Filistîniyên li Xezzeyê, ku dewleta siyonîst ji sûcên herî hovane yên ku di serdema nûjen de hatine dîtin derbas kir, berxwedana Filistînê. gel, bi taybetî li Xezzeyê, hîn jî bi hêz û bi hêz e, di şerê xwe yê bi artêşên rejîmên erebî re jî ziyanên herî giran di nav refên xwe de gihandiye artêşa dagirker a nijadperest. Doktrîna serdestî û parêzbendiya xwe ya ku dewleta siyonîst ji damezrandina xwe ve pê ve dilgiran e, bi tundî hejand û stir û quretiya xwe şikand. Wehşeta dagirkeriya siyonîstan, bi qetlîama wê ya qirkirinê ya li ser sivîlan, tenê hewldaneke wê ye ji bo jinavbirina vê travmaya ku pê re rû bi rû maye, ku şiyana wê ya berdewamkirina hebûna xwe bi guman dike û îhtîmala mirina wê ev e. îhtîmalek realîst.
Dewleta Siyonîst van qetlîamên hovane yên li dijî gelê Filistînê bi desteka eşkere ya leşkerî, aborî, medyayî û dîplomatîk a emperyalîst pêk tîne û êdî hewce nake ku were nîqaşkirin. Eşkere bû ku berxwedana li dijî vî cinawirê nijadperest û qereqola emperyalîzmê tê wateya lihevketina rasterast bi welatên emperyalîst ên rojavayî yên mezin re, ku herî zêde Dewletên Yekbûyî yên Amerîkayê bû. Lê ev şerê hovane têkçûna rejîmên erebî û xiyaneta wan li gelê Filistînê û hevkariya wan bi dewleta siyonîst re û heta piştgiriya hinek ji wan ji bo şerê siyonîstan bi awayekî vekirî û hovane eşkere kiriye. Li ser wê jî hatiye zêdekirin, ku tê zanîn, desthilatdariya Ebû Mazen ji bilî hêzeke nefret a dagirkeriyê û dijminê gelê wê ne tiştekî din e. Ji ber vê yekê, azadkirina Filistînê tê wateya rûbirûbûna vê girseya dijminan, ku nîqaşek nû ya kevn – li ser stratejiya ku ji bo bidestxistina vê yekê hewce dike derdixe holê.
Ne ecêb e ku anketên raya giştî ya di nav dewleta niştecihbûnê de nîşan didin ku piraniyek mezin ji bo domandina şerê tunekirinê li dijî gelê Filistînê heye, ji ber ku dewleta siyonîst di bin serweriya pêkhateyek hevbendî ya niştecîh, manyakên olî û nijadperestan de ye. Ji ber vê yekê û ji ber gelek sedemên din, ji bo çareseriya du dewletî cîhek realîst tune.
Lêbelê, ya ku gumanbar e û divê were ravekirin, tunebûn an qelsiya berbiçav a çalakiya hevgirtinê ya girseyên li welatên erebî bi gelê Filistînê re ye, nemaze heke em wê bi xwenîşandanên girseyî yên mezin ên ji bo piştgirîkirina gelê Filistînê bidin ber hev. li dinyayê, bi taybetî li metropolên emperyalîst bi xwe. Guman tune ku derketina girseyên ereb têk biçe, piştî zêdetirî deh salan ji şoreşên ku bi agir, hesin û xwînê têk çûn û di dema wan de westiyabûn, û piştre serkeftina dij-şoreşê, ku bi jinûveavakirina ewlehiyê bi dawî bû. û rejîmên otorîter ên zordar. Tiştê ku mirov dikare li ser vê yekê zêde bike ew e ku yek ji sedemên sereke yên têkçûna şoreşan tunebûna wê bû; hîn jî nemaye û nebûna Partiya Karkerên şoreşger û girseyî qelsiya tevgera girseyî ya îro rave dike.
Her wiha hin beşên reformxwaz, ku di nav wan de mezhebperestên çep jî hene, du tez hene ku kêmasî an nebûna hevgirtinê bi berxwedana gelê Filistînê re rewa dikin.
Yekem îdia dike ku operasyona lehiyê ya El-Eqsayê ku dewleta siyonîst ji kûrahiya wê hejand, xizmeta Îranê dike û aliyên sereke yên ku li dijî dagirkerên nijadperest li ber xwe didin, xwezaya îslamî ne. Ev argumana bêaqil, li hember rastiyan dernakeve. Hilweşîna pergalekê di dewletekê de dibe ku were vê wateyê ku dibe ku ew alîgirê pergala dewletek din a bi hesabên mezin ên jeostratejîk be. Lê ev nayê wê wateyê ku teslîmbûna gelan a ji bo dagirkerî û zilmê rewa dike. Her wiha di doza Filistînê de em behsa berxwedana girseyî ya gel dikin û ne li ser komên çekdar ên ji gel hatine îzolekirin. Ew ne komên çekdar ên kirêt ên vê dewletê ne. Bi giranî li Xezzeyê û her wiha li Şerîeya Rojava, li hemberî tecawizkarekî xirav, berxwedana tevahiya gel e. Karaktera îslamî ya komên berxwedanê yên herî girîng vê rastiyê red nake ku aliyên din ên Eniya Gel û yên din beşdarî vê sagayê dibin.
Tecrûbeyên dîrokê jî di rewşên weha de îspat dikin ku wan pêşî li hevgirtina bi şoreşa Cezayîrê re an jî bi berxwedana Iraqê ya li dijî dagirkeran re piştî dagirkirina Îngilîstan-Amerîkî ya Iraqê di sala 2003 de negirtiye. Nimûne pir in. Yên ku serokên siyasî yên gelan hildibijêrin ne em in. Nebûna çep di pêşengiya berxwedanê de rola xwe bilîze, ne hincet e ku berxwedana gel a li dijî dagirkeran rewabûna xwe winda bike. Helwesta Çep a Şoreşger ew e ku li hemberî têkoşîna rizgariya gel bisekine. Ji bo ku ew bi girseyan re pêbawerî û hebûna wî hebe ku bikaribe wan bikişîne ser xwe.
Lêbelê ya teqez ev e ku alternatîfa sosyalîst a rastîn ew e ku bi rastî û bi rastî azadiyek berfireh a mirovahiyê pêk tîne.
Teza duyemîn ji ya yekem bêaqiltir e, ji ber ku dibêje lehiya Eqsayê, ango çalakiya berxwedanê, dê bibe sedema bertekek hovane û Nekba duyemîn jî ji bo gelê Filistînê. Ev tê wê wateyê ku diviyabû şoreşek li dijî otokratan nehata kirin, ji ber ku encama wê dikaribû xwînrijandinê bûya. Û ji ber vê yekê arguman ji bo hemû şoreşên di dîrokê de derbas dibe. Mînak, di van demên dawî de ev yek dikare li Sûriye û Misrê were sepandin. Ji ber ku her protesto dibe ku bibe sedema bertekek tund a hukûmet û rayedaran, nemaze nijadperest û otorîter. Ev teza ku gelek caran ji aliyê rewşenbîrên îzolekirî ve tê pêşkêşkirin, ji bo reforman bangeke nebaş dike. Piraniya reformên di dîroka gelan de hewcedarî şoreşan bûn.
Tiştê ku îro diyar dibe ew e ku têkoşîna gelan a li hemberî rejîmên dagirkerî, îstîsmar û zulmê di nava sînorên her welatekî de, di çarçoveyeke herêmî û cîhanî de nayê dîtin.
Ji bo rizgariya gelê Filistînê û gelên herêma me pêwîstî bi girêdana têkoşînên li ser asta herêmî û navneteweyî heye. Li ser vê rêyê, divê em serketinên qismî yên girseyan kom bikin û amûra bingehîn ji bo serketina şoreşê li her welatekî ava bikin: Partiya Karkerên Şoreşger a girseyî.
Tevgera Çep a Şoreşger li Sûriyeyê
Adar _ 2024
📰 العدد 75 من جريدة الخط الأمامي
About Author
