إفتتاحية العدد 76 من جريدة الخط الأمامي أيار/مايو 2024

رغم صحة القول إن التحليل العقلاني والعلمي للواقع، رغم تناقضاته، قد يسمح باستشراف سيرورته وآفاقه، ولكن لا بد من الاقرار مسبقا أنه يبقى، مع ذلك، عرضة لخطأ التقدير في التنبؤ بدقة عما سيكون عليه المستقبل. وبالأخص أن هنالك عامل ذاتي؛ يصعب تقديره بشكل حاسم، هي الإرادات والخيارات التي تتخذها القوى الاجتماعية والسياسية المؤثرة فيه. وينطبق ذلك؛ رغم محاولتنا لأقصى ما يمكن من الإمساك بالديناميات الفاعلة؛ على تقديرنا لمصائر المناطق الثلاث في سوريا: مناطق سيطرة النظام، ومناطق شمال غرب سوريا ومناطق شمال شرق سوريا. لكن تنبع أهمية هكذا تقدير للقادم كونه يمس مصير ومستقبل بلادنا سوريا نفسه.
ما يصعب من ذلك أكثر هو الواقع السوري نفسه المعقد والمتشابك والمتهالك. حيث يعاني الواقع السوري من تعدد الدول المتدخلة عسكريا فيه، التي رغم اختلاف مصالحها تعمل حتى الآن على تنظيم تنافسها فيما بينها. ويعاني ايضا هذا الواقع من هزالة أغلب القوى السياسية السورية التي تتميز بقصر نظرها وتهافت ممارساتها وانتهازيتها. ويعاني عموم الشعب السوري من تشتت وتشرد السوريين وصعوبة حالهم وإفقارهم الشديد، كل ذلك على يقوم على أرضية هزيمة ثورة 2011.
عدا كل العوامل الموضوعية المذكورة ثمة عامل أهم غائب عن أغلب التصورات السياسية السورية وهو برأينا العنصر الأساسي الأكثر نجاعة في القدرة على جعل مستقبل بلادنا بيد الشعب السوري نفسه وليس بيد غيره، هو ضرورة نهوض الحراك الشعبي مجددا المنظم والواعي وعلى الصعيد الوطني مستفيدا من خبرات ودروس السنوات الماضية. اما توقيته فأمر مرهون بالظروف الموضوعية المذكورة وضعف العامل الذاتي لذلك يبقى من الصعب التكهن بتوقيت تغير مزاج الجماهير السورية، من الرضوخ النسبي للواقع الراهن إلى رفضه الثوري له، في القادم من الأيام. رغم ذلك هناك بوادر للتحول من سلبيتها العامة إلى طفرات ثورية في مزاجها نرى بوادره الأولى في احتجاجات السويداء وإدلب في شمال غرب سوريا.
بما أن الواقع متغير دوما ويحمل في داخله تناقضاته، ولكون الصراع السياسي والاجتماعي لا يمكن مقاربتهما كمعادلة حسابية بسيطة بل هما أقرب إلى المعادلات الجبرية، لهذا لا بد من مقاربته كعلم وفن في آن معا، يسمح على الأسس المعنية بصوابية ترجيح هذا المسار أو ذاك. ما يعني أن اختيار هذا الدرب اوذاك لا يجب أن يكون اعتباطيا أو تجريبيا. لأن نتائجه قد تكون كارثية.
انطلاقا مما سبق ذكره فإن مهمة إعادة توحيد البلاد على أسس جديدة بنظام ديمقراطي لا مركزي وعدل اجتماعي هي من المهام المركزية الملقاة على عاتقنا، لان انقسام سوريا الحالي إلى ثلاث مناطق واستمرار هذا الانقسام طويلا ستكون له نتائج كارثية كبرى على السوريين ومستقبلهم وبلادهم.
والحال، يمكن القول أن المناطق الثلاث للانقسام السوري رغم تفاوت طبيعتها، هي، بقوة الوقائع، مناطق قلقة وغير مستقرة وانتقالية يصعب تصور ديموتها، كما هي عليه اليوم، على المدى الطويل .
بداية، السيناريو الأرجح لمصير مناطق شمال غرب سوريا، الواقعة تحت الاحتلال التركي وسيطرة هيئة تحرير الشام الإرهابية هو أن ينتهي بها الحال إلى واحد من احتمالين؛ نجد الكثير من التحولات التي ترجّحهما، الاول منها هو قضم ودمج تلك المنطقة بتركيا، أما الاحتمال الثاني فهو عودتها إلى سلطة (حضن) النظام، وما قد يرجح احد هذين الاحتمالين على الآخر هو النتائج التي ستنتج عن الاتصالات والتفاهمات المتواصلة بين النظام وحلفائه، من جهة . وتركيا، من جهة أخرى. وفي الحالة الاخيرة، سيتم دمج بعض شخصيات المعارضة التابعة لتركيا في حكومة ” الوحدة الوطنية” لنظام الطغمة وفق وصفة للتقاسم الطائفي، وهو سيناريو لحرب أهلية دائمة. إذا كلا الاحتمالين سلبيان من جهة المصالح العامة للشعب السوري وتضحياته من أجل التحرر، ومصير حكومتي الإنقاذ والمؤقتة إلى زوال.
في حين أن النظام، الذي يسيطر على أكبر مساحة لسوريا، ويحتكر التمثيل الدولي “للدولة السورية” فإنه أكثر المناطق تكيفا مع هذا الانقسام الجغرافي والسكاني ومع الوضع الراهن، بانتظار تغير الظروف لصالحه . ولا يبدو أنه مستعجلا، بالاحرى لا يرغب؛ على تقديم تنازلات جوهرية لاعادة توحيد البلاد وتحقيق انتقال “سياسي”؛ لا سيما مع حالة الموت السريري للقرار 2254 الذي تتشبث به المعارضات الليبرالية، بل تزداد عدد المؤشرات إلى قيام نظام الطغمة برفع وتيرة إجراءات تعزيز سلطته عبر إعادة هيكلة اجهزته الأمنية والحزبية والاقتصادية. ورغم ذلك، انفضح أكثر بوصفه نظام طغمة لصالح أقلية ضيقة مرتبطة به وببقائه بينما يعاني غالبية السوريين من الحرمان والقهر والافقار في مناطقه ويزداد كل يوم تململ الجماهير وتذمرها، ما يجعله هو نفسه في وضع يبقى حرجا وهشاً.
أما في مناطق شمال شرق سوريا، أي مناطق الادارة الذاتية الديمقراطية حيث يقوم مشروع تقدمي للسوريين رغم بعض العثرات التي تواجهه ، علاوة على الحرب التركية المستمرة عليه والحصار والتهديدات التي يتعرض لها من أطراف عدة. فإن مزاج بعض الناس هناك يبدو أنه ينوس حول مسألة بقاء أو خروج القوات الأمريكية. يعمها القلق لأي خبر عن رحيلها، ما يعني ذلك لهم من خطر داهم لعودة النظام اليها أو لغزو تركي وشيك لها. أو يصيبها نوع من الارتياح عندما تسمع تصريحات عن بقاء القوات الأمريكية. هذا الوضع، مع غيره، مؤشر على القلق العميق للناس حول مستقبلها. كما انه قد يعيق تعميق بناء سياسات تخدم الجماهير السورية في المنطقة، أو توجيه خطابات وسياسات واضحة وذو فعالية تجاه كافة الجماهير السورية في كل المناطق. في هذا الخصوص، يأتي الإعلان عن الإعداد للانتخابات البلدية في مناطق الإدارة الذاتية بشكل ديمقراطي الشهر القادم ما قد يشكل، بتوفير شروط مشاركة شعبية واسعة وحرة، منعطفا هاما في تعزيز مشاركة الجماهير وتطويراً ملموسا لمشروع الإدارة الذاتية يرسخها ويطورها ، جاعلا منها ، مع سياسات وخطاب تعبر عن مصالح كل الجماهير السورية، تجربة حية ونموذجية لعموم السوريين، توسع من تعاطفهم معها وتفكك الشوفينية الرائجة ويجعل من وجودها ، موضوعيا، عائق أساسي أمام محاولة نظام الطغمة إعادة إنتاج نفسه. بذلك تصبح رقما صعبا في الوضع السوري يصد ويحبط من إمكانية فرض صفقات بين الدول المحتلة على حساب مصالح الشعب السوري وسيادته .
من هذا المنظور يمكن قراءة، على ضوء الشروط المذكورة أعلاه ، توجه الإدارة الذاتية، بخصوصيتها كمشروع ديمقراطي فريد في سوريا، وكما جرى في مبادراتها السابقة، إلى الشعب السوري كله وبوضوح، داعية إلى فتح باب “التفاوض” مع النظام على أسس مبدئية وبموازين القوى الراهنة لتحقيق ثلاثة أهداف؛ الأول، هو السلام وتحسين شروط حياة السوريين، والثاني؛ تحقيق انتقال ديمقراطي حقيقي وعميق، يسمح بإعادة توحيد البلاد وتوفير استقلالها وسيادتها خالية من الاحتلالات؛ ثالثا.
وإذا كان من المتوقع أن يرفض نظام الطغمة ذلك أو يراوغ فيه كما هو حاله المعتاد. فإن ذلك قد يحرج النظام ويفضحه ، مرة اخرى ، امام “حاضنته”، ويكشف، إن كان ثمة حاجة لكشف ما أصبح فاقعًا، حقيقة أن نظام الطغمة غير معني فعلا بتحسين حياة السكان في مناطقه، وغير معني اصلا بإعادة توحيد البلاد، على أسس جديدة. من جهة أخرى قد توقف، أو على الأقل تعيق، هذه المقاربة من تسارع صفقة التقارب بين نظام الطغمة وتركيا. وهي ما تشكل أكبر الأخطار على شمال وشرق سوريا التي تبقى ركيزة للنضال الديمقراطي.
ولكن، أيا كانت سيناريوهات ” الحل السياسي” في سوريا، فإن تم هكذا حل عبر صفقات بين الدول المحتلة في سوريا، حتى ولو جرى بمشاركة النخب والمعارضة الرسمية المرتهنة، فإن النتائج لن تكون لصالح الشعب السوري ومستقبله. حيث سيقتصر، أغلب الظن، هكذا حل ” سياسي” على المحافظة على مصالح الدول المتدخلة في سوريا ، وعلى تغيرات شكلية للنظام القائم يحافظ على نفس السياسات الاقتصادية-الاجتماعية المدمرة لحياة غالبية السوريين يضاف لها تقاسم طائفي للسلطة.
ما يمكن أن يغير من هكذا سيناريوهات، ويعطي قوة هائلة لأفضلها ويفتح أفقا أوسع لتحقيق مستقبل أرحب للشعب السوري يتحقق فيه نظام ديمقراطي لا مركزي في سوريا حرة مستقلة وموحدة يسودها المساواة والعدالة الاجتماعية، هو نهوض حراك شعبي ديمقراطي واسع منظم وواعي على امتداد الجغرافيا السورية وفي الشتات لتحقيق هذا الهدف، قادر على الاستناد الفعلي على نقطة ارتكاز هي الإدارة الذاتية. هذا الشرط واجب الوجود، ويحتاج إلى توفر قوى سياسية ديمقراطية ويسارية جذرية و قوية جماهيريا، تستند على ركيزة النضال الديمقراطي المذكورة. فإن كانت الأخيرة متوفرة فإن الأولى ما تزال في طور المقدمات الأولية.
تيار اليسار الثوري في سوريا
آيار/مايو 2024
The possible destinies of the three regions of Syria
Although it is true to say that a rational and scientific analysis of reality, despite its contradictions, may allow to foresee its course and prospects, but it must be recognized in advance that, nevertheless, it remains subject to miscalculation in accurately predicting what the future will be. In particular, there is a subjective factor, which is difficult to assess decisively, the wills and choices made by the social and political forces influencing it. This applies, despite our attempt to capture the active dynamics as much as possible, to our assessment of the destinies of the three regions in Syria: the regime-controlled areas, the northwestern regions of Syria and the northeastern regions of Syria. But the importance of such an appreciation of the future stems from the fact that it touches on the fate and future of our country, Syria itself.
What makes this even more difficult is the complex, tangled and crumbling Syrian reality itself. The Syrian reality suffers from the multiplicity of countries intervening militarily in it, which, despite their different interests, have been working so far to organize their competition among themselves. This reality also suffers from the defeat of most of the Syrian political forces, which are characterized by their short-sightedness, poor practices and opportunism. The general Syrian people suffers from the dispersion and displacement of Syrians, their difficult situation and their severe poverty, all on the basis of the defeat of the 2011 revolution.
In addition to all the objective factors mentioned, there is an important factor that is absent from most Syrian political perceptions, which, in our opinion, is the most effective key element in the ability to make the future of our country in the hands of the Syrian people themselves and not in the hands of others, is the need to promote the popular movement again organized and conscious at the national level, benefiting from the experiences and lessons of past years. As for its timing, it depends on the objective circumstances mentioned and the weakness of the subjective factor, so it remains difficult to predict the timing of the change in the mood of the Syrian masses, from relative acquiescence to the current reality to their revolutionary rejection of it, in the coming days.
Nevertheless, there are signs of a shift from its general passivity to revolutionary surges in its mood, we see its first signs in the protests in Sweida and Idlib in northwestern Syria.
Since reality is always changing and carries its contradictions within it, and because the political and social conflict cannot be approached as a simple mathematical equation but are closer to algebraic equations, for this it is necessary to approach it as a science and art at the same time, allowing on the relevant grounds the correctness of weighting this or that path. This means that the choice of this or that path should not be arbitrary or experimental. Because its results can be disastrous.
Proceeding from the above, the task of reuniting the country on new foundations with a decentralized democratic system and social justice is one of the central tasks assigned to us, because the current division of Syria into three regions and the continuation of this division for a long time will have major disastrous consequences for Syrians, their future and their country.
As it stands, it can be said that the three areas of the Syrian division, despite their different nature, are, by force of facts, anxious, unstable and transitional areas whose long-term destruction, as it is today, is difficult to imagine.
To begin with, the most likely scenario for the fate of the northwestern regions of Syria, which are under the Turkish occupation and the control of the terrorist Hayat Tahrir al-Sham, is to end up with one of two possibilities; we find a lot of transformations that are likely to them, the first of which is the biting and merging of that region with Turkey, and the second possibility is its return to the authority (bosom) of the regime, and what may be more likely one of these two possibilities over the other are the results that will result from Continuous Contacts and understandings between the regime and its allies, on the one hand . And Turkey, on the other hand. In the latter case, some of Turkey’s opposition figures will be integrated into the “national unity” government of the junta regime according to a recipe for sectarian division, a scenario of a permanent civil war. So, both possibilities are negative in terms of the general interests of the Syrian people and their sacrifices for liberation, and the fate of the rescue and interim governments will disappear.
While the regime, which controls the largest area of Syria, monopolizes the international representation of the” Syrian state”, it is the most adapted to this geographical and demographic division and to the current situation, waiting for circumstances to change in its favor. It does not seem that he is in a hurry, rather, he does not want to make fundamental concessions to reunify the country and achieve a “political” transition, especially with the clinical death of Resolution 2254, which the Liberal oppositions cling to, but the number of indications is increasing that the junta regime is raising the pace of measures to strengthen its power through restructuring its security, Party and economic apparatuses. Nevertheless, it has been exposed more and more as a tyrannical regime in favor of a narrow minority associated with it and its survival, while the majority of Syrians suffer from deprivation, oppression and poverty in its areas and the public’s restlessness and grumbling increases every day, which makes it itself in a situation that remains critical and fragile.
As for the regions of north-eastern Syria, namely the areas of democratic self-administration, where a progressive project for Syrians is taking place despite some stumbling blocks facing it, in addition to the ongoing Turkish war on it, the siege and threats to it from several parties.
The mood of some people there seems to be softening on the issue of the stay or exit of American troops. She is worried about any news about her departure, which means that there is an imminent danger of the regime returning to her or an imminent Turkish invasion. Or she gets some kind of relief when she hears statements about the survival of American troops. This situation, along with others, is an indicator of people’s deep concern about its future. It may also hinder the deepening of building policies that serve the Syrian masses in the region or directing clear and effective speeches and policies towards all Syrian masses in all regions. In this regard, the announcement of the preparation of municipal elections in the autonomous administration areas in a democratic manner next month may constitute, by providing conditions for broad and free popular participation, an important turning point in enhancing the participation of the masses and a concrete development of the autonomous administration project to consolidate and develop it, making it, with policies and rhetoric expressing the interests of all the Syrian masses, a vivid and typical experience for all Syrians, expanding their sympathy for it and the disintegration of the popular chauvinism and making its existence, objectively, a major obstacle to the attempt of the junta regime to reproduce itself. By doing so, it becomes a difficult figure in the Syrian situation that repels and discourages the possibility of imposing deals between the occupied countries at the expense of the interests of the Syrian people and its sovereignty.
From this perspective, it is possible to read, in the light of the above conditions, that the autonomous administration, with its specificity as a unique democratic project in Syria, and as has been done in its previous initiatives, clearly addresses the entire Syrian people, calling for opening the door to “negotiation” with the regime on principled grounds and with the current balance of forces to achieve three goals; the first is peace and improving the living conditions of Syrians, the second; achieving a real and deep democratic transition, allowing the reunification of the country and providing its independence and sovereignty free from occupation; third.
If the junta is expected to reject or circumvent that, as is its usual practice. This may embarrass the regime and expose it, once again, in front of its “incubator”, and reveal, if there is a need to reveal what has become a reality, the fact that the junta regime is not really interested in improving the lives of the population in its regions, and is not interested in reunifying the country, on new grounds. On the other hand, this approach may stop, or at least hinder, the acceleration of the rapprochement deal between the junta regime and Turkey. This is what poses the greatest dangers to the North and east of Syria, which remains a pillar of the democratic struggle.
However, whatever the scenarios of the “political solution” in Syria, if such a solution is achieved through deals between the occupied countries in Syria, even if it is carried out with the participation of elites and the official opposition, the results will not be for the benefit of the Syrian people and their future. Most likely, such a “political” solution will be limited to preserving the interests of the intervening countries in Syria, and to formal changes to the existing regime that preserve the same socio-economic policies destructive to the lives of the majority of Syrians, in addition to sectarian power sharing.
What can change such scenarios, give tremendous strength to the best of them and open up a wider horizon to achieve a broader future for the Syrian people in which a decentralized democratic system is achieved in a free, independent and unified Syria with equality and social justice, is the rise of a broad, organized and conscious Democratic Popular Movement along the Syrian geography and in the diaspora to achieve this goal, capable of actually relying on a fulcrum of self-administration. This condition must exist, and it requires the availability of Democratic, radical left-wing and mass-strong political forces, based on the mentioned pillar of the democratic struggle. If the latter is available, the former is still in the process of preliminary introductions.
The Revolutionary Left movement in Syria
May/May 2024
Çarenûsa gengaz a her sê herêmên Sûriyê
Her çend rast e ku meriv bêje ku vekolînek maqûl û zanistî ya rastiyê, tevî nakokiyên wê, dibe ku rê bide pêşbîniya pêvajo û perspektîfên wê, lê divê ji berê de were pejirandin ku ew di pêşbînkirina rasteqîn a pêşerojê de ji hesabkirina xelet re xeternak dimîne. wek. Bi taybetî ji ber ku faktoreke subjektîf heye; Zehmet e ku meriv îrade û bijardeyên ku ji hêla hêzên civakî û siyasî ve bandor li ser dikin bi biryar were texmîn kirin. Ev derbas dibe; Tevî ku em bi qasî ku pêkan hewl didin dînamîkên bi bandor bi dest bixin; Li ser bingeha nirxandina me ya çarenûsa her sê herêmên Sûriyê: herêmên di bin kontrola rejîmê de, herêmên bakurê rojavayê Sûriyê û herêmên bakurê rojhilatê Sûriyê. Lê girîngiya pêzanîneke wiha ji bo tiştên ku tên, ji wê yekê tê ku bandorê li çarenûs û paşeroja welatê me, Sûriyê bi xwe dike.
Tiştê ku vê yekê hîn dijwartir dike, rastiya Sûriyê ya tevlihev, bi hev ve girêdayî û wêranbûyî bi xwe ye. Rastiya Sûriyê ji ber gelek welatên ku destwerdana leşkerî di wê de dikin, diêşe, ku tevî berjewendiyên xwe yên cuda, hîn jî dixebitin ku pêşbaziya xwe di navbera xwe de organîze bikin. Ev rastî jî ji qelsiya piraniya hêzên siyasî yên Sûriyê dikişîne, ku bi kurtbîniya xwe, kiryarên nehevgirtî û oportunîzma xwe diyar dibin. Gelê Sûriyê ji ber belavbûn û koçberbûna Sûriyê, zehmetiya rewşa wan û belengaziya wan a tund, ev hemû li ser têkçûna şoreşa 2011ê ne.
Ji bilî hemû faktorên objektîf ên ku hatine behskirin, faktoreke girîngtir jî heye ku di piraniya têgihiştinên siyasî yên Sûriyê de tune ye, û bi dîtina me, ew hêmana bingehîn a herî bibandor e di şiyana danîna paşeroja welatê me di destên gelê Sûriyê bi xwe û ne di destê kesên din de, ku pêwîstiya tevgera gelêrî ji nû ve, birêxistinkirî û hişmend û li ser asta neteweyî ye, ku ji serpêhatî û dersên salên borî sûd werdigire. Di derbarê dema xwe de, ew bi şert û mercên objektîf ên navborî û lawazbûna faktora subjektîf ve girêdayî ye, ji ber vê yekê dijwar e ku meriv dema guherîna rewşa girseyên sûrî pêşbîn bike, ji teslîmbûna nisbî bigire heya rastiya heyî bigire heya şoreşgerî. redkirina wê, di rojên pêş de. Tevî vê yekê jî, nîşanên veguhertina ji negatîfiya wê ya giştî ber bi mutasyonên şoreşgerî ve di rewşa wê de hene, ku em yekem nîşanên wan di xwepêşandanên Suweyda û Idlibê de li bakurê rojavayê Sûriyê dibînin.
Ji ber ku rastî her tim diguhere û nakokiyên xwe di nava xwe de hildigire, û ji ber ku nakokiyên siyasî û civakî wekî hevkêşeyek matematîkî ya hêsan nayên nêzîk kirin, belkî nêzikî hevkêşeyên cebrî ne, ji ber vê yekê divê di heman demê de wekî zanist û hunerek were nêzîk kirin, li ser bingehên têkildar rê dide rastbûna tercîhkirina vê an wê rêyê. Ev tê wê wateyê ku hilbijartina vê an wê rêyê divê ne kêfî an ceribandinî be. Ji ber ku encamên wê dibe ku karesat be.
Li ser bingeha tiştên ku li jor hatine behs kirin, erkê yekkirina welat li ser bingehên nû bi sîstemeke demokratîk a nenavendî û dadmendiya civakî yek ji karên navendî ye ku em spartin me, ji ber ku niha dabeşkirina Sûriyê li ser sê herêman û berdewamiya vê parçebûnê ye. demeke dirêj dê encamên xirab ên mezin ji bo Sûriyan, paşeroja wan û welatê wan hebe.
Di rastiyê de, mirov dikare bibêje ku her sê herêmên dabeşkirina Sûriyê, tevî cewherê xwe yên cihêreng, bi hêza rastiyan, herêmên bi fikar, bêîstîqrar û veguhêz in ku mirina wan, wekî îro, di demek dirêj de dijwar e ku meriv xeyal bike. dem .
Berî her tiştî, senaryoya herî muhtemel ji bo çarenûsa herêmên bakurê rojavayê Sûriyê, ku di bin dagirkeriya Tirkiyê de ne û di bin kontrola terorîst Hey’et Tehrîr el-Şam de ne, ew e ku ew ê bi yek ji du îhtîmalan bi dawî bibin; Em gelek veguhertinan dibînin ku wan pêşniyar dikin, ya yekem pêvekirin û entegrasyona wê herêmê bi Tirkiyê re ye, lê îhtîmala duyem jî vegerandina wê bo desthilata (bosom) rejîmê ye، Tiştê ku dibe ku yek ji van her du îhtîmalan li ser ya din bipejirîne, encamên ku dê ji aliyekî ve ji têkilî û têgihîştina berdewam di navbera rejîmê û hevalbendên wê de encam bidin . Û Tirkiye, li aliyê din. Di rewşa dawî de, hin kesayetên opozisyonê yên girêdayî Tirkiyê dê di nav hikûmeta “yekîtiya neteweyî” ya rejîma cûntayê de li gorî rêgeza dabeşkirina mezhebî, ku senaryoya şerê navxweyî yê daîmî ye, bibin yek. Ji ber vê yekê her du îmkan jî di warê berjewendiyên giştî yên gelê Sûriyê û qurbaniyên wan ên ji bo rizgariyê de neyînî ne û çarenûsa hikûmetên Rizgarî û Demkî ji holê rabe.
Di demekê de ku rejîma ku mezintirîn devera Sûriyê kontrol dike û nûneratiya navdewletî ya “dewleta Sûriyê” yekdestdar dike, ew herêm e ku herî zêde xwe bi vê dabeşkirina erdnîgarî û demografîk û rewşa niha ve diguncîne û li benda guhertina şert û mercan di berjewendiya wê de ye . Xuya ye ku ew lez nake, belkî naxwaze; Ji bo ku tawîzên bingehîn bide ji nû ve yekbûna welat û bidestxistina veguheztinek “siyasî”; Bi taybetî bi rewşa mirina klînîkî ya biryara 2254, ku opozîsyona lîberal pê ve girêdayî ye, hejmara nîşanan zêde dibe ku rejîma cûntayê leza tedbîran zêde dike ji bo bihêzkirina desthilata xwe bi nûavakirina dezgehên ewlekarî, partî û aborî. Tevî vê yekê jî, ew weke rejîmeke klîk zêdetir ji bo hindikahiyeke teng a girêdayî wê û saxbûna wê hatiye eşkerekirin, di heman demê de piraniya Sûriyê ji ber bêparbûn, zordarî û xizaniyê li deverên xwe, û bêhntengî û nerazîbûna girseyan dikişînin. her roj zêde dibe, ev jî wan bi xwe dixe rewşeke krîtîk û nazik.
Ji bo herêmên bakurê rojhilatê Sûriyê, ango herêmên xwerêveberiya demokratîk, ku tevî hin astengiyên ku pê re rû bi rû ne, ji bilî şerê Tirkiyê yê li dijî wê, dorpêçkirin, ji bo Sûriyan projeyek pêşverû tê avakirin. û metirsiyên ku ji aliyê çend aliyan ve tê eşkerekirin. Rewşa hin kesan li wir xuya dike ku li ser mijara mayîn an çûna hêzên Amerîkî dilerize. Ew nîgeran in li ser her nûçeyek çûna wê, ku ji bo wan tê wateya metirsiyek nêzîk a vegerandina rejîmê bo wê yan jî êrîşeke nêzîk a Tirkiyê. An jî dema ku gotinên li ser hebûna hêzên Amerîkî dibihîze, ew xwe rehetiyek hîs dike. Ev rewş, ligel yên din, nîşana xema kûr a mirovan li ser paşeroja wê ye. Her wiha dibe ku rê li ber kûrkirina avakirina siyasetên ku xizmeta girseyên Sûriyê li herêmê dikin, yan jî rênîşandan û siyasetên zelal û bibandor li hember hemû girseyên Sûriyê li hemû herêman bike. Di vî warî de ragihandina amadekariyên hilbijartinên şaredariyan li herêmên Rêveberiya Xweser di meha bê de bi awayekî demokratîk, ku dibe ku bi dabînkirina şert û mercên beşdariya gel a berfireh û azad, bibe xaleke girîng di zêdekirina beşdariya girseyan de. pêşketineke berçav a projeya Rêveberiya Xweser a ku wê yekalî dike û pêş dixe, bi siyaset û axaftinan berjewendiyên hemû girseyên Sûriyê, ezmûneke zindî û nimûneyî ji bo hemû Sûriyan, berfirehkirina hevxemiya wan ji bo wan, hilweşandina şovenîzma gel û çêkirina wê diyar dike. armanc، Astengiyek bingehîn li pêşiya hewldana rejîma cûntayê ya ji nû ve hilberandina xwe. Ji ber vê yekê, di rewşa Sûriyê de jimareke dijwar dibe ku îhtîmala danîna rêkeftinan di navbera welatên dagîrker de li ser hesabê berjewendî û serweriya gelê Sûriyê red dike û têk dide .
Ji vê perspektîfê ve, li gorî şert û mercên ku li jor hatine destnîşan kirin, dikare were xwendin ku Rêveberiya Xweser bi taybetmendiya xwe wekî projeyek yekta ya demokratîk li Sûriyê û wekî ku di destpêşxeriyên xwe yên berê de qewimî, bi zelalî xîtabî tevahiya gelê Sûriyê dike û bang dike. vekirina derî ji “muzakereya” bi rejîmê re li ser bingehên prensîb û bi hevsengiya niha ya desthilatê ji bo bidestxistina Sê armancan; Ya yekem aştî û başkirina şert û mercên jiyanê yên Sûriyê ye û ya duyem; Gihîştina derbasbûneke demokratîk a rast û kûr ku rê dide yekbûna welat û dabînkirina serxwebûn û serweriya wî ya bê dagîr; Sêyem.
Eger tê çaverêkirin ku rejîma cûntayê vê yekê red bike yan jî wek rewşa xwe ya asayî jê bireve. Dibe ku ev yek rejîmê şerm bike û careke din li ber “inkubatorê” wê eşkere bike, û eger pêwîstî bi eşkerekirina tiştên hişk hebe, wê yekê eşkere bike ku rejîma cûntayê bi rastî ne xema başkirina jiyana xelkê li herêmên xwe ye, û qet ne xema yekbûna welat, li ser bingehên nû ye. Ji aliyê din ve, dibe ku ev nêzîkatî rê li ber lezkirina peymana nêzîkbûna di navbera rejîma cûnta û Tirkiyê de bigire, an jî bi kêmanî asteng bike. Ev yek ji bo bakur û rojhilatê Sûriyê ku stûna têkoşîna demokratîk dimîne, xetereyên herî mezin çêdike.
Lê senaryoyên “çareseriya siyasî” li Sûriyê çi dibe bila bibe, eger çareseriyeke wiha bi rêkeftinên di navbera welatên dagîrker li Sûriyê pêk were, tevî ku bi beşdariya elîtan û opozisyona fermî ya girêdayî wê pêk were, dê encam nebin. di berjewendiya gelê Sûriyê û paşeroja wan de be. Bi îhtîmaleke mezin, çareseriyeke bi vî rengî ya “siyasî” dê bi parastina berjewendiyên welatên ku destwerdana Sûriyê dikin, û bi guhertinên fermî yên rejîma heyî re ku heman siyasetên aborî-civakî yên ku ji bo jiyana piraniya Sûriyê wêranker in, diparêzin, sînordar be, ji bilî parvekirina mezhebî ya hêzê.
Tiştê ku dikare senaryoyên bi vî rengî biguherîne, hêzek mezin bide ya herî baş, û asoyek berfirehtir ji bo bidestxistina pêşerojeke berfirehtir ji gelê Sûriyê re veke ku tê de sîstemek demokratîk a nenavendî li Sûriyeyek azad, serbixwe û yekgirtî tê bidestxistin ku tê de wekhevî û dadmendiya civakî serdest e, bilindbûna tevgereke gelêrî ya demokratîk a berfireh, birêxistinkirî û hişmend e li seranserê erdnîgariya Sûriyê û li dîasporayê ji bo bidestxistina vê armancê dikare bi rastî xwe bispêre ferasetek ku rêveberiya xweser e. Divê ev şert hebe û pêwîstî bi hebûna hêzên siyasî yên demokratîk û çepgir ên radîkal û xurt ên gel heye, li ser bingeha stûna têkoşîna demokratîk a navborî. Ger ya paşîn hebe, wê hingê ya pêşîn hîn jî di qonaxa danasîna pêşîn de ye.
Tevgera çep a şoreşger li Sûriyê
Gulan 2024
المصائر المحتملة للمناطق الثلاث في سوريا
